Όταν στον ήλιο η νύχτα υποταχτεί,
η Ελένη με απορία θα κοιταχτεί
στης μνήμης τον καθρέφτη και θα κλάψει.

Με μάγια θα ξορκίσει το κακό,
τ’ άσπρο της θα φορέσει νυφικό
κι όλα τα πρέπει και τα μη θα κάψει.

Και λυτρωμένη πια θα μου δωθεί
κι ας ξέρει πως μαζί μου θα χαθεί
σ’ άγνωστα της ψυχής της μονοπάτια.

Κι ας ξέρει πως στην άκρη του γκρεμού
ρίζωσε τούτη η αγάπη του χαμού,
μια αγάπη που της δέσαμε τα μάτια.