Πως μεθούν τα παιδία
Με τα μαύρα μάτια
Φονικές μηχανές
Τα κερνούν

Στις σχισμές ξενυχτούν
Κι οι σκιές τους λάμπουν
Σε μια φωτιά
Μήτρα και αγκαλιά

Πάρτα μαζί
Στην ακτή που σαι εσύ
Έξω απ’ το χτες
Σε πατρίδες γυμνές

Κι αν πικραθείς
Και μου πεις πως δε θες
Φώσφορο βρες
Κι έλα πες μου πως φταις

Να ξαναμπείς
Στις μεγάλες σπηλιές
Νάμα να βρεις
Και υγρές αλυκές

Πως περνούν οι ματιές
Στου μετρό τις σκάλες
Μακρινές
Ανακλάσεις βουβές

Σε έχω δει να κοιτάς
Μ’ ασημένιο βλέμμα
Αναμονής
Παραμύθια να λες

Κι από κει
Ως το Γκάζι γραμμή
Ρόγχου πληγή
Να σαι και αφορμή

Κι όταν πια
Ο Σεπτέμβρης βγει
Να σαι βροχή
Στάλα χρώμα κι οργή

Να με ρωτάς
Για το τέλος της Γης
Για να σου πω
«Κοίτα! Να! Η αρχή»

Κι όταν πια
Ο Σεπτέμβρης βγει
Να σαι βροχή
Στάλα χρώμα κι οργή

Να με ρωτάς
Για το τέλος της Γης
Για να σου πω
«Κοίτα! Να! Η αρχή»