Τι με ρωτάς να σου πω όσα δε λέγονται;
Χάρτινα τείχη η καρδιά κι εύκολα καίγονται.
Πως να σου πω «σ’ αγαπώ», τόσα που πέρασα;
Της λησμονιάς το νερό, ήπια και κέρασα.

Νοιώθω τόσο φτηνή
όταν βγω στη σκηνή,
για να δω την αλήθεια γυμνή,
να μετρήσω πληγές
και κλεμμένες ζωές
από αγάπες που μείναν βουβές.

Πώς να σου πω όλα αυτά που θυμάμαι,
τρέμω στη σκέψη να δεις πως φοβάμαι.
Εσύ να πιστεύεις πως όλα τ’ αντέχω
κι εγώ να πεθαίνω κοντά μου αν δε σ’ έχω.

Τι με ρωτάς να σου πω για που πηγαίνουμε;
Κάναμε λάθη σωρό, μα δε μαθαίνουμε.
Ειν’ η αγάπη φωτιά, δε φυλακίζεται,
για όπου θέλει τραβά κι ας χαραμίζεται.

Μα όταν πιάσει βροχή,
θέλω να `σαι εκεί,
αγκαλιά να μας βρει η αυγή
και με μια σου ματιά
να σκορπάω τα παλιά,
να τα καίω σε καινούρια φιλιά.