Την είδα μόνο μια στιγμή στ’ απομεσήμερο,
κι από τον ήλιο είχε χρώμα στα μαλλιά της,
θα ξεχαστεί, είχα σκεφτεί, γιατ’ είν’ εφήμερο,
κι όμως, Χριστέ μου, νοσταλγώ την αγκαλιά της.

Και την ζητώ, και την ζητώ
στα όνειρά μου τα χαμένα,
στην θύμισή της ξενυχτώ
κι ας είν’ ανάμνηση για μένα,
και την ζητώ, και την ζητώ,
ας ήταν να την ξαναδώ.

Την είδα τότε στην πλαγιά που ανηφόριζε
κι από τον κάμπο, είχε άνθη στο πανέρι,
θα ξεχαστεί, είχα σκεφτεί, μα ποιος να γνώριζε,
πόσο, Χριστέ μου, θα πονώ γι’ αυτό το ταίρι.

Και την ζητώ, και την ζητώ
στα όνειρά μου τα χαμένα,
στην θύμισή της ξενυχτώ
κι ας είν’ ανάμνηση για μένα,
και την ζητώ, και την ζητώ,
ας ήταν να την ξαναδώ.

Στην θύμισή της ξενυχτώ
κι ας είν’ ανάμνηση για μένα,
και την ζητώ, και την ζητώ,
ας ήταν να την ξαναδώ.