Ξυπνάω πρωί και ξεκινάω για τη δουλειά
και περιμένω τρία τέταρτα στη στάοη,
μετρώ αμήχανα τα λίγα μου λεφτά,
το λεωφορείο που αργεί θο μου τη σπάσει.

Είμαι στημένος Πατησίων απ’ τις εφτά,
μιάμιση ώρα το ταξίδι για το στάδιο
χωρίς συγγνώμη μια γυναίκα με πατά
κι ένα τραγούδι κλαίει πρωί - πρωί στο ράδιο.

Σαν την γυναίκα π’ αγαπάς
και την καρδιά σου έχεις χαρίσει
και που ποτέ δεν παρατάς
όσες φορές κι αν σε πουλήσει.

Άλλη μια μέρα τυπική που ξεκινά,
ψάχνει ελπίδα μα προοπτική καμία,
ντυμένη γκρίζα μια πόλη που ξυπνά,
μια πόλη όμως που της έχω αδυναμία.