Η κυρά Μάρω χάθηκε, ξέχασε τα παιδιά της,
υφαίνει πάνω σ’ αργαλειό συνθήματα,
διαβάζει των περαστικών τα βήματα
και ψέλνει τ’ όνομά της
και ψέλνει τ’ όνομά της.

Εικονικές λοβοτομές δε θέλει πια να βλέπει,
φιλάει σταυρό και βάζει στ’ αύριο φωτιά
κι ορκίζεται να μην κρυφτεί ποτέ ξανά
μες στου Θεού την τσέπη,
στην τρύπια του την τσέπη.

Η κυρά Μάρω ξάπλωσε με τους μηρούς στο χώμα,
την αγκαλιάσαν, της ξυρίσαν τα μαλλιά,
τώρα φοράει βραχιολάκια πλαστικά
κι όμως σωπαίνει ακόμα,
κι όμως σωπαίνει ακόμα.