Η θάλασσα που μοιάζει με τη ζωή
με παρασύρει στο βυθό της,
είναι στον Άδη ένα μαύρο σκυλί
που φυλάει το θησαυρό μτης.

Εδώ η άμμος έχει βγάλει καρφιά
και τα πουλιά πετάνε στείρα,
έχω τη σκοτεινή μου πλευρά,
ανδρώθηκε από τη μοίρα.

Αδειάζει η πόλη κι εγώ σκαρί
σακατεμένο, να ταξιδέψει δεν μπορεί
κι ο ουρανός δε με βοηθάει,
νεκρός καιρός είναι αυτός που δε φυσάει.

Πώς να σ’ αφήσω να κάνεις μια ευχή,
ούτε ένα αστέρι δε ραγίζει.
Φοβάται μες στην ερημιά να κρυφτεί
ακούω το σκύλο να γαυγίζει.

Εδώ τα βράχια έχουν δόντια κοφτερά,
απάνω αν πέσεις θα σε φάνε,
το μίσος έγινε ανάσα βαριά
που με σπατάλη το σκορπάμε.