Νύχτα μου με ξελόγιασες
και μ’ έκανες δικό σου,
με τα σκοτάδια σου αγκαλιά
σε νυφικό κρυψώνα,
κοινώνησα το παγερό
κι άστοργο μυστικό σου
κι ασπάστηκα τη θλίψη σου
σαν Παναγιάς εικόνα.

Κι όσο η μέρα με καλεί
κι εσύ μ’ έχεις δεμένο
με μαυρα ξόρκια υποταγής
που δεν τα παίρνεις πίσω,
μοιάζω μ’ αστέρι μακρινό
και σπίτι στοιχειωμένο
και δεν μπορώ ν’ αγαπηθώ
μα κι ούτε ν’ αγαπήσω.

Νύχτα μου τόσα σου `δωσα
μη θες και την ψυχή μου
γιατί είναι φως αχρείαστο
στα ερέβη της σπηλιάς σου
κι άσε απόψε ν’ ακουστεί
η δόλια προσευχή μου,
να βρω ένα δρόμο, ένα σκοπό
μακριά απ’ την αγκαλιά σου.