Δεν ξέρω πού ήσουν, ούτε πού θα `σαι,
αν κοιμάσαι μέσα σε πέλαγα βαθιά.
Σε βλέπω στη νύχτα με μια καληνύχτα,
σε χαιρετάω λίγο πριν φύγεις μακριά.

Όλα γυρίζουν, με πλημμυρίζουν
και τα μάτια είναι ακόμα πιο θολά.
Κάνω μια σκέψη μήπως και αντέξει,
μα ο χρόνος είναι εκείνος που νικά.

Ξεχνάω το όνομά μου και τα δάκρυά μου
επάνω στο τζάμι, σου χαϊδεύουν τα μαλλιά.
Σπασμένο φεγγάρι μου κάνει τη χάρη
να μου τραγουδήσει για μια τελευταία φορά.