Ο ήλιος βάφει κόκκινη τη μέρα
κι η πόλη ένα δάσος από φωτιά
πίνει του φεγγαριού τα χνώτα
καπνίζοντας τον κίτρινο αέρα.

Ο δρόμος βγάζει όπου κι αν θελήσεις
κι οι ράγες είναι μόνο για τα τρένα,
μα είναι τα χνάρια σου σβησμένα
και οι χαρές μακριά για να γυρίσεις.

Με πόσα όνειρα αρχίζει κάθε μέρα,
με πόσα ανάθεμα τελειώνει,
με τις κουβέντες κάναμε επίπεδη τη σφαίρα,
τη σφαίρα που τη μέρα μας σκοτώνει.

Ο ήλιος βάφει κόκκινη τη μέρα.....

Η νύχτα πέφτει, σκέπασε το χρόνο,
βουλιάζουν μέσα στη βροχή οι ώρες,
είναι του έρωτα οι χώρες
καρδιές που δε φοβήθηκαν τον πόνο.