Σαν είν’ τα όνειρα μικρά
μικραίνουνε μαζί και τα τραγούδια,
μικραίνει ο τόπος κι η καρδιά.

Τι περιμένεις πια,
τι περιμένεις πια,
τι περιμένεις πια για να πεις το ναι,
τι περιμένεις πια για να πεις το όχι.

Μια αλυσίδα σε κρατά
και τη γυαλίζεις και την ομορφαίνεις,
δένεις γραβάτα τη θηλιά.

Τι περιμένεις πια,
τι περιμένεις πια,
τι περιμένεις πια για να πεις το ναι,
τι περιμένεις πια για να πεις το όχι.

Σιγανά και ταπεινά
μα όχι σκυμμένα και ταπεινωμένα
γίνε η ζωή σου που περνά.

Τι περιμένεις πια,
τι περιμένεις πια,
τι περιμένεις πια για να γίνεις ναι,
τι περιμένεις πια για να γίνεις όχι.