Κάθομαι σκυφτός απ’ το πρωί μέσα στο σπίτι
και ο ήλιος απ’ το τζάμι δεν περνάει.
Έξω αυτοκίνητα ουρλιάζουν
και ο θόρυβος της πόλης το κεφάλι μου τρυπάει.

Είναι ο αέρας που αναπνέω χημικός
κι ο ουρανός μου έχει σύρματα γεμίσει,
μα όταν στον καθρέφτη μου κοιτώ βλέπω ακόμα λίγο φως,
δε σε πιστεύω όσο κι αν λες πως έχω κιόλας πια ξοφλήσει.

Όλα απ’ το μυαλό σου σβήστα, όλα,
μην τρως αδιάφορα τη φόλα
που σου πετάνε σα σκυλί.

Απ’ την τηλεόραση εικόνες πλαστικές,
χαρτοσακούλες το μυαλό μου έχουν τυλίξει,
περιοδικά, εφημερίδες, διαφημήσεις,
ένα πρότυπο ζωής μου έχουνε δείξει.

Σώματα γυμνά, τα κόκκαλά τους περιφέρουν
τα κορίτσια και τ’ αγόρια της αφίσας.
Μα όταν η γενιά του γρήγορου αναλωθεί,
από τα βάθη θα υψωθεί αυτή η αιώνια σκληρή χαρά της λύσσας.