Κάποια ώρα απ’ αυτές που μου τη δίνει
όταν έρχεται κρυφά η σκοτοδίνη
τότε πίσω όλα τ’ αφήνω και πετάω
κι είναι όμορφα, γλυκά, εκεί που πάω

Σκαρφαλώνω στις ψηλότερες κορφές
και τον ουρανό ανέτοιμο τον πιάνω
αγκαλιάζω τις πιο άγριες ακτές
και το μεγαλύτερο το κύμα φτάνω

Κι έχω φύγει κι έχω ήδη φύγει
το ανυπέρβλητο δε θα ξεφύγει
φυλακή θα μπει κι αυτό στα όνειρά μου
θα γελάω όταν έρθει η σειρά μου

Κάποια μέρα απ’ αυτές που μου τη σπάνε
θα ’ ναι χείλη που θα μοιάζουν πως μιλάνε
μα τα μόνα που θα ηχούν μέσα στ’ αυτιά μου
θα ’ ναι τ’ άλογα που τρέχουν στην πλαγιά μου

Σαν μια πέτρα ξεκολλάω απ’ την πηγή
και αφήνομαι κυλώντας στο ποτάμι
το ταξίδι αυτό τελειώνει στη ζωή
που κρατάει και το ένατο πλοκάμι

Κι έχω φύγει κι έχω ήδη φύγει
το ανυπέρβλητο δε θα ξεφύγει
φυλακή θα μπει κι αυτό στα όνειρά μου
θα γελάω όταν έρθει η σειρά μου