Είναι κάτι δάκρυα που κυλάνε,
λιώνουνε και βρέχουν τα φιλιά.
Τα `παμε ξανά, μη σε κουράζω,
μάτια μου, δεν είσαι εσύ γι’ αυτά.
Όσο ουρανό και να κοιτάζω,
μέσα μου θα ζει μια συννεφιά.

Κι όπως πέφτει η σιωπή,
δυο σκυφτοί εαυτοί
την αγάπη μας σπάνε κομμάτια.
Δυο βρεγμένες ματιές
μοιάζουν θάλασσες, δες,
ασορτί οι καρδιές με τα μάτια.

Όχι πως οι λέξεις δεν πονάνε,
μα πονούν τα μάτια πιο πολύ,
όταν τα άλλα μάτια τα κοιτάνε
μάτια μου και πιάνει μια βροχή.

Τα `παμε ξανά κι ούτε που ξέρω
κάτι αν έχει μείνει να σου πω,
ούτε αν μπορώ να καταφέρω
άλλο πια να μη σε αγαπώ.