Τα χρόνια δε μου δείξανε το δρόμο
Ο φόβος μου με οδήγησε σε σας
Να φαίνομαι ίδιος με τον εαυτό μου
Να φαίνομαι ίδιος και με σας

Περνάω μέσα απ’ τις καρδιές σας
Και βγαίνω απέναντι στη μοναξιά
Μπερδεύω τη φωνή μου στις φωνές σας
Και βλέπω τα κορμιά σας σαν νησιά

Φταίει που αγαπήσαμε πολύ
Που μέσα στο μυαλό τα φτιάξαμε όλα ωραία
Φταίει που ήταν σαν κι εμάς κι αυτά λειψά
Φταίει που στα παλιά δεν βρήκαμε τα νέα

Κι επάνω στη σκηνή χαμογελούσα
Μικρή φωτιά ενός μεγάλου κόσμου
Αυτό που πίσω μου γυρίζατε και ζούσα
Δε μου το γύρισε ποτέ ο εαυτός μου.