Ανασαίνουν οι νύχτες βαριά σε αυτό το τέλμα που όλο βουλιάζω.
Το ξέρω λέω λόγια σκληρά για τον κόσμο που πάντα θαυμάζω.
Δεν ταξιδεύουν οι σκέψεις εδώ έχουν στερέψει σαν λίμνες θαμμένες.
Και εγώ σαλτάρω πηδώ στο κενό στην τηλεόραση μνήμες χαμένες.

Πληρώνω φόρους και κανά ποτό γίνομαι λάστιχο παιδί της σφαλιάρας.
Ίσως και να μην είχα μυαλό να είχαν δίκιο τα λόγια της μάνας.
Και φυλακίζομαι για έναν σκοπό να ζήσω άξια στον κόσμο που τρέχει.
Να έχω αυτοκίνητο και κινητό δικό μου δάνειο και ο γείτονας έχει.

Βυθίζομαι άνετα στον καναπέ να δω ανόητους που πάντα μιλούνε.
Τα ξέρουν όλα και έχουν τουπέ δήθεν μας λένε για τον κόσμο που ζούμε.
Μα ο κόσμος δεν είναι αυτός έχει φως που πάντα του σβήνουν.
Έχει μάτια δεν είναι τυφλός μέσα στο γκρίζο εκεί τον τυλίγουν.

Κι έτσι γερνάω και βλέπω εμπρός χρόνια που φύγαν και πήγαν χαμένα.
Μες στον καθρέφτη να’ μια σιωπηλός να μην γνωρίζω ακόμα και μένα.
Που’ ναι τα όνειρα που είχα βαριά που είναι η θέληση που είχα πιο νέος.
Τώρα τρυπούν στην ψυχή σαν καρφιά μες στο δωμάτιο γυρνώ απελπισμένος.