Δες τι λαμπρό φεγγάρι, δες τι νυχτιά περνάει
μιαν αύρα δε φυσάει, δε σειέται ένα φτερό.
Το αηδονάκι μόνο μες τα κλαδιά πετώντας,
λυπάται κελαηδώντας, πως είναι μοναχό.

Μα, να η συντρόφισσά του, μαγευτικά του κράζει
πουλί μου μη σε νοιάζει κι εγώ είμ’ εδώ μ’ εσέ.
Λόγια γλυκά είναι τούτα που ηχούνε στην καρδιά μου
μα εγώ στην ερημιά μου, δεν τ’ άκουσα ποτέ.