Εσύ θα βλέπεις ουρανό απ’ το παράθυρο.
Εσύ θα βλέπεις μια ζωή γαλάζιες θάλασσες.
Εσύ που πάνω στη σημαία της τον χάραξες,
τον αριθμό σου για να μοιάζει με το άπειρο.
Εσύ θα βγαίνεις με μπλουζάκι κοντομάνικο.
Εσύ τον ήλιο θα φοράς μέσα στα μάτια σου.
Εσύ που μάζεψες στα πόδια τα κομμάτια σου
κι είπες να φύγεις σ’ άλλη χώρα είναι άδικο.
Και πάντα θα’ χεις κάτι να της πεις.
«Χαλάλι» να της πεις.
«Συγγνώμη» να της πεις.
Και πάντα θα’ χεις κάτι να της πεις.
«Δε φεύγω» να της πεις.
Εδώ θα μείνω...
Εσύ θα βγαίνεις πάντα έξω, στο μπαλκόνι σου.
Εσύ θα πίνεις τον καφέ σου με τα κύματα.
Εσύ στους τοίχους θα της λες παλιά συνθήματα
κι αυτή γαλάζιο θα σου ράβει το σεντόνι σου.
Εσύ θα βλέπεις στο νερό την ηλιαχτίδα σου.
Εσύ τους δίπλα σου ανθρώπους θα ερωτεύεσαι
και θα γελάς που όσα θα’ ρθουν ονειρεύεσαι,
που’ σαι παιδί της κι αυτή είναι η πατρίδα σου.
Και πάντα θα’ χεις κάτι να της πεις
«Φοβάμαι» να της πεις.
«Θυμάμαι» να της πεις.
Και πάντα θα’ χεις κάτι να της πεις.
«Δε φεύγω» να της πεις.
Εδώ θα μείνω...