Ένα τραγούδι που δεν μπορεί να γραφτεί,
ένα γιατί που δεν έχει απαντηθεί,
ένας εγώ και περίπου τόσο εσύ
και μια άκρη που δεν μπορεί πια να βγει.

Ένα ποτό χωρίς τελειωμό,
ένα τιμόνι χωρίς οδηγό
και μια πόρτα χωρίς το κλειδί
κι ένα παγκάκι και να `μαι πάλι εκεί,
μ’ ένα φεγγάρι κάπως μισό,
κάτι μέσα βολτάρει, νομίζω είμαι εγώ.

Κι είναι η φωτιά απ’ το τσιγάρο
που μου καίει την ψυχή,
να ένας στίχος που πρέπει να απαγορευτεί.
Μα εγώ θα κάνω ρεφρέν
τσαλακωμένο χαρτί,
σ’ αυτό το τραγούδι
που δεν μπορεί να γραφτεί.

Και κάποια λόγια που είπαμε στην αρχή
να στα θυμίσω μήπως μου `χεις ξεχαστεί.
Έρωτας ή τίποτα ήταν η συμφωνία,
ούρλιαξα αρκετά, πάμε τώρα αφωνία.

Κι ένα δίκιο που κάποτε είχα εγώ
κάπου το `χω βάλει και δεν μπορώ να το βρω.