Ήσουν ωραίος σαν αγγελος με δυο φτερούγες ανοιχτές,
η μια βυθούσε στ’ αύριο, η άλλη χανότανε στο χθες.
Κάτι στο χέρι κράταγες, για φλάμπουρο, για κρίνο
- χορός που ζεστοκόπησε τις φλέβες μου τις τιναχτές -
ό,τι ποθώ με πότισε κι ως αγιασμό το πίνω.

Μα γιατί μου `δειξες, καλέ, δόξα πολλή για το παιδί;
Αχ, η καρδιά μου δε βαστά, το μέγα ψήλος να το δει!
Δεν τον αφήνω η μάνα του μια πιθαμή να φύγει,
μη μεγαλώσει μου ποτές κι όλα τα χρόνια, αυγή - βραδί,
πάντα μωρό να σφίγγεται στου κόρφου μου τα ρίγη.

Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάζεις.
Ξέρω, πως θα `χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.