Γιορτάζαμε κι οι δυο την ίδια μέρα
και μοιάζανε τα χρόνια Κυριακές,
μα μπήκε στη ζωή μας η Δευτέρα,
τα όνειρά μας μείνανε στο χθες.

Κωνσταντίνου και Ελένης
εγώ φεύγω, εσύ μένεις
να μετράς μες στο σκοτάδι
τις χαμένες μας στιγμές.
Κωνσταντίνου και Ελένης
εγώ καίω, εσύ τρέμεις,
δεν λυτρώνονται στο ψέμα
της αγάπης οι φωτιές.

Σου έδινα ζωή απ’ τη ζωή μου,
ερχόσουν πάντοτε ο νικητής
κι αν έμοιαζες εσύ άνοιξή μου,
χειμώνας ήσουν άγριος, βατύς.

Κωνσταντίνου και Ελένης ......