Μες στης ζωής τ’ ανείπωτα
υπάρχει μια ελπίδα
που είναι μπλεγμένη σήμερα
μες στου καημού τα στήθια

Θα πάρει σάρκα και οστά
θα `χει μιλιά και στόμα
που θα μιλάει μέσα σου
απ’ της καρδιάς τα δόντια

Αν τώρα νιώθεις μοναξιά
κι ο πόνος σε μεθάει
σκέψου μονάχα μια φορά
ο χρόνος πως κυλάει

Μες στης ζωής τ’ ανείπωτα
θα μπει απ’ τη χαραμάδα
μια λάμψη απ’ το αύριο
μια όμορφη λιακάδα

Θα διώξει τη θολούρα σου
και την πικρή ασχήμια
θα δώσει αέρα και πνοή
μες στης ψυχής τα στήθια

Αν τώρα νιώθεις μοναξιά
κι ο πόνο σε μεθάει
σκέψου μονάχα μια φορά
ο χρόνος πως κυλάει