Όπως πετάς το χαλικάκι σου στη λίμνη
κι ανοίγει κύκλους στο νερό,
έρχεται η θύμησή σου και με βρίσκει
εδώ και κάμποσο καιρό.

Το χαλικάκι θα βουλιάξει,
θα πάει ίσια στο βυθό,
μα εγώ θα μείνω λίγο ακόμα
στους κύκλους να σε ακολουθώ.

Όταν με πιάνει η νοσταλγία
κάνω την απουσία σου γιορτή,
πιάνω κοντήλι και μελάνι
και βασανίζω το χαρτί.

Δε γράφω τίποτα σπουδαίο
που αξίζει να διηγηθώ,
έτσι ξεκαίω τον καημό μου,
ρίχνω τα λάθη στο θυμό μου
κι από μακριά σ’ ακολουθώ.

Δε θέλωνα γυρίσεις πίσω
έτσι σε νιώθω πιο κοντά,
πουλί που ανοίγει τα φτερά του
θέλει ουρανό για να πετά.

Δε θέλω να γυρίσεις πίσω
έτσι σε νιώθω πιο κοντά,
να έρχεσαι μόνο κάπου κάπου,
νύχτες που αστράφτει και βροντά.

Δε θέλω να γυρίσεις πίσω.
Δε θέλω να γυρίσεις πίσω.