Αφού χωρίσαμε, τι με σκοτίζεις
και διαρκώς με κυνηγάς,
πάρ’ το απόφαση, δε σε γουστάρω,
δε θέλω πια να μ’ αγαπάς.

Να φύγεις, να μ’ αφήσεις
και όπως θες να ζήσεις.

Εγώ σ’ αγάπησα και σε πονούσα,
χωρίς, καθόλου, να σκεφτώ
που δε σου άξιζε να σ’ αγαπήσω,
ούτε για `σένα να πονώ.

Σου τα `χω μαζεμένα,
δεν κάνεις πια για `μένα.

Μα όταν θα σκεφτείς τι μου `χεις κάνει,
θα είναι πια πολύ αργά,
γιατί, συνήθισες στην αμαρτία,
στην πονηριά και στην ψευτιά.

Να φύγεις, να μ’ αφήσεις
και όπως θες να ζήσεις.