Της πλατείας το παλιό ρολόι
μεσάνυχτα βαριά χτυπάει,
μα της παρέας το κουβεντολόι
δε φαίνεται να σταματάει:

Για πού τραβάει η ζωή μας;
Μαζί κι εμείς πού πάμε;
Ποιος να `ναι, ποιος, ο λυτρωτής μας;
Τίνος μορφή να καρτεράμε;

Κάποιοι τον είπαν Τσε Γκεβάρα,
άλλοι αξέχαστο Αλέκο,
κι ένας τον είπε άνθρωπο
δίχως σήματα στο πέτο,
κι ένας τον φώναξε άνθρωπο
από αγάπη μόνο.

Η νύχτα γέρνει νικημένη,
βάφτηκε στο κόκκινο το χρώμα,
μα η συζήτηση αναμμένη,
κατάληξη δεν βγήκε ακόμα:

Ποιοι τη χαλάσαν τη ζωή μας
κι έχουν τα όνειρα σκοτώσει;
Κουράγιο στην απαντοχή μας
ποιος μπορεί πάλι να δώσει;

Κάποιοι τον είπαν Τσε Γκεβάρα,
άλλοι αξέχαστο Αλέκο,
κι ένας τον είπε άνθρωπο
δίχως σήματα στο πέτο,
κι ένας τον φώναξε άνθρωπο
από αγάπη μόνο.