Σύννεφα, συννεφάκια μου
σας βλέπω και ζηλεύω,
στον ουρανό το γαλανό
όνειρα σημαδεύω.

Παίρνετε σχήματα πολλά
που το μυαλό ορίζει,
πρόσωπα, χρώματα, όνειρα
για κάθε μετερίζι.

Λευκά, αγνά από ψηλά
περνάτε και πού πάτε,
του κόσμου όλου τους καημούς,
ατμούς τους κουβαλάτε.

Και σαν φορτώνεστε καημό
και χαμηλά πετάτε,
με μαύρο χρώμα και με γκρι
τον ήλιο σταματάτε.

Σαν οι καημοί γίνουν λυγμοί,
απελπισιά και πόνος,
ρίχνετε τότε μια βροχή
και ξαλαφρώνει ο μόνος.

Σύννεφο να `ταν το μυαλό
με μπόρα να ξεσπούσε
και έτσι λευκό και καθαρό
να ξαναξεκινούσε.