Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα απάνου
σε στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
να γελιέσαι πως είν᾿ Ελλάδα ο τόπος.
Μα δίπλα τ᾿ αγκαλιάζει να τα σπάσει
του ξένου η αστερομάτισσα κατάρα.
Αν φαρμάκωνε μόνη τον αέρα,
ίσως, ραγιά να ξύπναες κάποιαν ώρα:
«Στη χώρ᾿ αυτὴ που τήνε λέω δικιά μου
ξένος είμαι και τυχερὸς που ζω!»