Μπήκανε ψύλλοι μέσα μας
πίνουν και τρών’ τη μπέσα μας,
γλεντάνε και χορεύουνε
και τελειωμό δεν έχουνε,
απρόσκλητοι στο σπίτι μας,
μας σέρνουν απ’ τη μύτη μας.

Στη ζούλα μας πλησίασαν
και τα μυαλά μάς γύρισαν,
δε ζει ο Μεγαλέξανδρος,
ο κλέψας, ζει, του κλέψαντος
κι εμείς, καβάλα στ’ άλογα,
ζούμε μέσ’ στα παράλογα.

Στον κόρφο μας κρυβόντουσαν
και χρόνια ζεσταινόντουσαν,
ώσπυ, σκιά μας έγιναν
για να φυλάν’ τα έρημα,
και κάθισαν στο σβέρκο μας,
αφεντικά στα έργα μας.