Ερήμωσε η γειτονιά
κι εγώ στημένος στην γωνιά
σε καρτερώ στ’ αγιάζι,
μα πιο πολύ απ’ την παγωνιά
είν’ η δική σου απονιά
που την καρδιά μου σφάζει.

Βαριοκοιμάσαι, βαριοκοιμάσαι,
μα κάποια μέρα, να το θυμάσαι,
πως θ’ ανεβώ, κυρά μου, απ’ το μπαλκόνι
κι από το στρώμα σου ποιος με σηκώνει.

Εσύ πλαγιάζεις μοναχή,
εγώ στημένος στην βροχή
απανωτά καπνίζω,
και ξενυχτώ στην παγωνιά
με την δική σου απονιά,
και την καρδιά μου βρίζω.

Βαριοκοιμάσαι, βαριοκοιμάσαι,
μα κάποια μέρα, να το θυμάσαι,
πως θ’ ανεβώ, κυρά μου, απ’ το μπαλκόνι
κι από το στρώμα σου ποιος με σηκώνει.