Τις νύχτες πάνω στις κορφές ουρλιάζω
σαν τσακάλι, να κομματιάσω τη σιωπή
και οι αναμνήσεις στο μυαλό χορεύουν πεντοζάλη
στης μοναξιάς μου τη γιορτή.

Τα παραμύθια που αγαπώ στο τέλος κρύβουν δράκο
και δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Σκάβω στην άμμο να με βρω και πέφτω μες στο λάκκο
με τον χαμένο μου εαυτό.

Ως εδώ, φτάνει ως εδώ
ως εδώ, στον ίσκιο μου να ζω.
Ως εδώ, στο λέω, ως εδώ
ως εδώ, τελειώνουν όλα εδώ.

Μ’ ακολουθούνε συνεχώς φεγγάρια σκουριασμένα
που βγάζουν φως λυπητερό
κι έχω τις νύχτες συντροφιά τραγούδια λυπημένα
απ’ της καρδιάς μου την ηχώ.

Το ημερολόγιο κοιτώ και οι μέρες δεν περνάνε
και ζω το ίδιο σκηνικό
τι θα συμβεί ν’ ανησυχώ, να σκέφτομαι πού πάμε
ακροβατόντας στο κενό.

Ως εδώ, φτάνει ως εδώ.......