Το φιλότιμό μου και τον αντρισμό μου,
τα `παιξες, κυρά μου, μια ζαριά,
πώς να βγω στο δρόμο, ντρέπομαι τον κόσμο,
άπονη κι αχάριστη καρδιά.

Εγώ, για `να φιλότιμο
ζούσα στην κοινωνία
και το τσαλάκωσες εσύ,
που σ’ έκανα κυρία.

Μ’ άνοιξες σημάδι, πας να βγεις και λάδι,
μα να σε πιστέψει, ποιος μπορεί,
σ’ έμαθαν ποια είσαι κι έτσι πάλι ζήσε,
έρημη, ξανά, κι αμαρτωλή.

Εγώ, για `να φιλότιμο
ζούσα στην κοινωνία
και το τσαλάκωσες εσύ,
που σ’ έκανα κυρία.