Αφού το θέλεις,
φύγε και για μένα μη σε νοιάζει,
εγώ θα ζήσω
έτσι που η μοίρα το προστάζει.

Δεν μπορώ να σ’ εμποδίσω,
όχι, ήτανε γραφτό,
το πικρό το ριζικό μου,
διώχνει ό,τι αγαπώ.

Μη σκοτίζεσαι για μένα,
έχω τόσα παθημένα, τι να πάθω πιο πολύ,
φύγε, μη με λογαριάζεις,
δώσ’ μου, δίχως να διστάζεις, τη χαριστική βολή.

Αφού το θέλεις,
φύγε και για μένα μη σε νοιάζει.

Αφού το θέλεις,
φύγε, μη μου δίνεις σημασία,
στις τόσες πίκρες,
παίρνω κι από `σένα άλλη μία.

Στον καημό, συνηθισμένος είμαι,
και στην απονιά,
κι η καρδιά μου, μαθημένη είναι
πάντα να πονά.

Μη σκοτίζεσαι για μένα,
έχω τόσα παθημένα, τι να πάθω πιο πολύ,
φύγε, μη με λογαριάζεις,
δώσ’ μου, δίχως να διστάζεις, τη χαριστική βολή.

Αφού το θέλεις,
φύγε και για μένα μη σε νοιάζει.