Στου χωρισμού το μονοπάτι
ψάχνω, με πίκρα, να βρω κάτι,
ίσως και μείναν στα λιθάρια
τ’ αγαπημένα σου τα χνάρια,
τ’ αγαπημένα σου τα χνάρια.

Τι κι αν με πρόδωσες μια μέρα,
να σε ξεχάσω δεν μπορώ,
τι κι αν μου πέταξες τη βέρα,
όσο θα ζω θα καρτερώ,
γεννήθηκα να σ’ αγαπώ
κι όσο θα ζω θα καρτερώ,
τι κι αν με πρόδωσες μια μέρα,
πάντα θα σ’ αγαπώ.

Στου γυρισμού το σταυροδρόμι,
άστρο, η ελπίδα, φέγγει ακόμη,
αν, `σύ, δεν ρώτησα την πούλια,
αν ξαναρθείς, τα νυχτοπούλια,
αν ξαναρθείς, τα νυχτοπούλια.

Τι κι αν με πρόδωσες μια μέρα,
να σε ξεχάσω δεν μπορώ,
τι κι αν μου πέταξες τη βέρα,
όσο θα ζω θα καρτερώ,
γεννήθηκα να σ’ αγαπώ
κι όσο θα ζω θα καρτερώ,
τι κι αν με πρόδωσες μια μέρα,
πάντα θα σ’ αγαπώ.