Κάθε μέρα, πως θα φύγεις,
φοβε- φοβερίζεις και μου λες,
μα, από τέτοια παραμύθια,
μας τα εί- μας τα είπανε πολλές.

Αχ, κούνια που σε κούναγε
και μάνα που σ’ εγέννα,
το μοναστήρι να `ν’ καλά
και μην με κλαις εμένα.

Και που σ’ εχω, φύρα έχω
μονα- μοναχά, και τσαμπουκά,
φύγε, στρίβε, σου πληρώνω
και τα ο- και τα οδοιπορικά.

Αχ, κούνια που σε κούναγε
και μάνα που σ’ εγέννα,
το μοναστήρι να `ν’ καλά
και μην με κλαις εμένα.

Από `σένα θα μου μείνουν
βερε- βερεσέδια απλήρωτα,
άιντε, στο καλό, κυρά μου
και δεν τρέ- και δεν τρέχει τίποτα.

Αχ, κούνια που σε κούναγε
και μάνα που σ’ εγέννα,
το μοναστήρι να `ν’ καλά
και μην με κλαις εμένα.