Τις νύχτες βλέπω όνειρα και τρέχω μακριά
σε πόλεις που εγώ δεν τις αντέχω,
σειρήνες που ουρλιάζουνε μου παίρνουνε τ’ αυτιά,
τη δύναμη να φύγω πια δεν έχω.

Όλα όσα ζήσαμε πετάξανε ψηλά,
γυρίσανε στα μέρη που διψούσαν,
τα πόδια μου κουράστηκαν στην άθλια σκοπιά,
σωπαίνουνε κι αυτοί που αγαπούσαν.

Την έρημή μου θλίψη κυνηγάω στα στενά,
τα φώτα όλου του δρόμου είναι σβησμένα,
ξύπνησα και αντίκρισα την άδεια μου χαρά,
μα έφυγε κι αυτή απεγνωσμένα.