Σαν μισθοφόρος εραστής,
που με τον ψίθυρο ανασαίνει.
Μπορεί ακόμα, έτσι χαζά να σ’ αγαπώ.

Σαν το ζητιάνο, που ζωγραφίζει τη ζωή,
με ότι στάχτη έχει απομείνει.
Κι εσύ ένα στείρο παραμύθι. Να συνεχίζεις το χορό.

Φύγε από πάνω μου.
Βλέπεις μαθαίνω να γελάω με το φόβο μου, να κλαίω με τη χαρά μου.
Μη με ξυπνάς.
Φύγε από πάνω μου.
Έχω τραβήξει ένα δρόμο που με πάει στα χαμένα όνειρά μου.
Μη με ξυπνάς.
Φύγε από πάνω μου.
Φύγε!
Μη με ξυπνάς.

Δεν είναι δάκρυ αυτό που βλέπεις.
Είναι η σταγόνα της βροχής που ήρθε μπροστά μου.
Δεν είναι η αγάπη που ζητιάνευα παλιά.

Είναι καθρέφτης.
Που φωνάζει και ρωτάει όταν διπλώνεται η ματιά μου:
-Πες μου, ποιος είσαι και που το πας;