Αν είναι όλα να χαθούν
κι όλα τα μάγια να λυθούν,
αυτά που μου `κανες μια νύχτα στην Ασίζη,
ας μείνει πάνω στο νερό
ένα φεγγάρι αστραφτερό,
τους κουρασμένους ναυαγούς να νανουρίζει.

Ας μείνει μια φωτιά σβηστή
και μία πόρτα σφαλιστή,
να μην ανοίγει όσες φορές και να χτυπήσω
και η καρδιά σου μοτοκρός,
να βγαίνει ο έρωτας νεκρός,
να κάνει σούζες με εμένα από πίσω.

Η αγάπη μας σπασμένα υλικά
ψυχή που ανακατεύτηκε με χώμα,
εάλω η Πόλις, μάτια μου γλυκά
και μόνο η Μάνη αντιστέκεται ακόμα.

Άμα νικήσει η σκουριά
θα σβήσουν όλα τα κεριά
και οι μαντόνες θα κοιμούνται στα σκοτάδια,
ας μείνει τότε ένα παιδί,
ένα ολάνθιστο κλαδί,
για να μας μάθει μια προπαίδεια από χάδια.

Ας μείνει μόνο μια κραυγή,
η ίδια κάθε χαραυγή,
του σταυραετού που στις φτερούγες του πετάω
κι αν είσαι λίγο τυχερή,
βρες μαργαρίτα δροσερή
και μάδησέ τη να σου πει αν σ’ αγαπάω.

Η αγάπη μας σπασμένα υλικά .......