Τώρα που η ζωή στο τέλος της πλησιάζει
χτυπημένη από μπόρα και αγιάζι
θέλω την ευγνωμοσύνη μου να δείξω
τρυφερά δυο λόγια να σου ψιθυρίσω.
Ξέρω πως κοντά μου πίκρες έχεις ζήσει
κι εξαιτίας μου κρυφά έχεις δακρύσει
μα ...
Μέσα από την καρδιά μου θα βγει το «ευχαριστώ»
που κρυμμένο ήταν χρόνια σε κελλάρι σκοτεινό
για την άγια υπομονή σου μα και για την ανοχή
τις ημέρες που οι τρόποι μου σου σκιάζαν την ψυχή.

Μοιάζει η ζωή μας σκουριασμένο ατσάλι
όμως άσε με ν’ ανακαλύψω πάλι
ψήγματα αγάπης κάτω απ’ τη σκουριά μας
(ευθυνόμαστε για την καλή ζαριά μας).
Κι αν αντίστροφα τα χρόνια μας μετράω
κάθε μέρα θα σου λέω «σ’ αγαπάω»
και ...
Όσο ζούμε θα φροντίζω να μην πληγωθείς ξανά
κι αν προλάβω ίσως κλείσω όσα σου άφησα κενά.
Και πριν απ’ το τέλος μας δεν είν’ αργά ν’ αλλάξουμε
και τον άνθρωπό μας τρυφερά να αγκαλιάσουμε.