Ήμουν θαλασσινό πουλί,
ναυτάκι με λευκή στολή
κι έγινα στύλος μοναχός,
χώμα ξερό και στεριανός.

Ήμουν νερό, ήμουν πηγή,
καθρέφτη μ’ έκανες εσύ
κι εγώ, μην πέσεις και πνιγείς,
χορτάρι, έγινα, της γης.

Ήμουν της μάνας μου φιλί,
του γυρισμού λευκό πανί,
μα το δικό σου το φιλί
ήταν αλάτι σε πληγή,
ήταν αλάτι σε πληγή,
αχ, το δικό σου το φιλί.