Χρώμα της Γης
Σαν πνοή του Γραίγου θα ρθεις
Πάνω απ’ τα οστά της φυλής
Μέσα απ’ τις σπηλιές της σιωπής

Χρώμα της Γης
Πέτρινου τοπίου οργή
Δράκοντα μερένιου φωνή
Αίμα ήσουν κι ήμουν εκεί

«Να ρθεις
Με χορούς κοριτσιών βακχικούς
Ελευσίνιους μυστήριους
Να αποκτήσεις φτερά
Να πετάξεις
Πάνω απ τα λιμάνια με τους γερανούς
Τα ναυπηγία με τις αστραφτερές λαμαρίνες
Και τις φωτιές που λογχίζουν το βλέμμα
Πάνω από τις καμινάδες με τις νεκρές στάχτες
Και τα μπαλκόνια με μικρά παιδιά
Και τις γλάστρες με τις κλαίουσες τριανταφυλλιές
Επιφώνημα να σαι και βόγκος τρομπονιού
Αιθάλη και καρβουνόσκονη
Μαζί με χαμόγελο και αλάτι
Μπλε πλαστική σακούλα στο χέρι της ηλικιωμένης κυρίας
Στην αφετηρία των αστικών
Για Δραπετσώνα για Κάνιγγος και Σύνταγμα
Πλήκτρο ανάγκης στο πλάι της πόρτας του μετρό
Και χειρολαβή με δέρμα και αλουμίνιο
Να λες πλησιάζουμε
Και οι αισθήσεις να γίνονται χρωματιστές
Γενναίες χάλκινες
Να σουλατσάρουν στο δέρμα, το κίτρινο δέρμα
Που θα ξαφνιάζεται και θα ροδίζει»

Πάλι μέσα απ’ της αιθάλης το φως
Όλα αυτά που σε κοιτούν
Αυτά που λένε μείνε ζωντανός
Μακρινή μοναξιά του παντός
Χνούδι της ζωής αίμα της Γης
Όσο θα ζω μη μ’ αρνηθείς

Χρώμα της Γης
Πέτρινου τοπίου οργή
Δράκοντα μερένιου φωνή
Αίμα ήσουν κι ήμουν εκεί

«Θα αιματώνεσαι
Κι εγώ να με βρίσκω
Ναι! Από αίμα είμαι!
Ξεχασμένο βελούδινο
Σταράτο αιρετικό
Έχω φλέβες από φύκια
Και υπόγεια ποτάμια στα μάτια
Μεσόγειο αίμα
Θαλασσινό πειρατικό
Έχω οράματα για φτερά
Και μασχάλες αμμουδέρες
Έχω πόδια βραχωμένα να δροσίζονται σε δυο πελάγη
Μη με φοβίζετε με καιρούς στροβιλικούς
Πολεμικούς
Μη με φοβίζετε με κόκκινες κραυγές
Είμαι στο χρώμα μου εδώ
Είμαι από αίμα εγώ
Είμαι από αίμα εγώ
Είμαι στο χρώμα μου εδώ
Είμαι από αίμα εγώ