Άσφαλτος που ζωντανεύει
Τον χρησμό τον δρόμο
Πως ξεχνιέσαι στις στροφές του
Χάνεσαι στον χρόνο

Ποιοι χαρταετοί στο βλέμμα
Σου μιλούν για δέρμα
Λες το χρώμα είναι κέρμα
Κι όλα τα άλλα ψέμα

Α των μεταλλείων η σκουριά
Πάνω στην μάντρα μου γελά
Κι εσύ να λες είναι το κάρμα

Α μια ξεχασμένη μυρωδιά
Από λυχνίτη και φωτιά
Κι εσύ να ζεις ξανά το δράμα

Κοίτα γύρω σου τις χώρες
Του κρυφού του φόβου
Των χρωμάτων τη μαγεία
Τη ματιά του νόστου

Φως γαλάζιο σε τυλίγει
Και η πόλη γέρνει
Της Μακρόνησου καθρέφτης
Δες το Λαύριο φέγγει

Α το δέρμα θα σου το πει
Πως η σιωπή είναι ντροπή
Δες γύρω φλέγεται ο χάρτης

Α δε θα μ’ αγγίξει ο καιρός
Κύτταρο είμαι του παντός
της αρμονίας μετανάστης