Δεν έχεις χρόνο για ζωή
ούτε για να πεθάνεις,
δεν ήξερες πως κέρδιζαν
μα ούτε κι να χάνεις.

Πάντα πιωμένο σε έβρισκαν
και να κοιτάς τ’ αστέρια,
αγάπες σε πλησίαζαν
μα έβγαζες μαχαίρια.

Τι να την κάνεις τη ζωή
άμα δε ζεις μια στάλα,
γυρνάς στο νου σου τα μικρά
μα χάνεις στα μεγάλα.

Και έχεις μέσα σου φευγιό
για μια κρυφή πατρίδα,
τη μια γινόσουν ξαστεριά
την άλλη καταιγίδα.

Τα όνειτα τελειώσανε
και πρέπει να ξυπνήσεις,
κυνήγησες το άπιαστο
μα ξέχασες να ζήσεις.