Γύρισα ξαναγύρισα
και δεν ξαναγυρίζω,
την αστεγιά κατάλαβα
κι απόκληρος γυρίζω.

Στάδίου μέσα στα στενά,
στην Κοραή μια νύχτα
με βρήκε και με κάρφωσε
μια μαύρη χαρτορίχτρα.

Στο τμήμα με μπαγλάρανε,
στ’ απόπατα του πάτου,
στα υπόγεια με ρίξανε
μια νύχτα του Σαββάτου.

Βρε αφήστε με να κοιμηθώ
στη φέξη και στη χάση,
να ονειρευτώ τη μάνα μου
να `ρθει να με σκεπάσει.

Και τότε με κατάλαβαν
ποιος ήμουνα, ποιος είμαι,
τους έλεγα δεν είμαι εγώ,
τους έλεγα δεν είμαι.

Μα εκείνοι δε χαμπάριασαν
και στα γραφτά με γράψαν,
ξημέρωνε μια Κυριακή
δε μου τα παραγράψαν.

Κι όταν τους είπα, ρε παιδιά
δεν είμαι παλληκάρι,
δυο πέτρες και τον ουρανό
έχω για μαξιλάρι.

Ρε αφήστε με να κοιμηθώ
σε μυρωμένα δάση,
να ονειρευτώ τη μάνα μου
να `ρθει να με σκεπάζει.