Απ’ το ρόδο βγαίνει αγκάθι
κι `απ’ το πρόβατο προβαίνει
κέρατο τρομαχτικό
μόν’ το κρίνο, δες εδώ
άσπρο είναι, άσπρο μένει
η αγάπη τι να πάθει;

Δεν είμαι των πολλών, μα ούτε και των λίγων
τα λόγια είμαι εκείνων, που λένε ποιητές
παιδί των κεραυνών και των δροσοσταλίδων
ο εραστής των κρίνων, κρυμμένος στις καρδιές

Απ’ της Παναγιάς τα χέρια
ως τα υπόγεια καταγώγια
για τον ευαγγελισμό
μ’ ένα κρίνο το λευκό
πάλλευκο, λευκό θα μένει
η αγάπη τι να πάθει;

Δεν είμαι των πολλών, μα ούτε και των λίγων
τα λόγια είμαι εκείνων, που λένε ποιητές
παιδί των κεραυνών και των δροσοσταλίδων
ο εραστής των κρίνων, κρυμμένος στις καρδιές