Πέρασαν πεντέξι μήνες και η κλειδαριά σκουριάζει
σαν επιγραφή στον ήλιο που γερνά και ξεθωριάζει.
Πέρασαν τόσοι χειμώνες κι ούτε άνοιξη καμία
και ρωτάω πότε θά `ρθεις μέσα απ’ την πολυκοσμία.

Στο σκονισμένο το χαλί
μείναν τα βήματά σου
σαν κάτι γραμματόσημα
πάνω στα γράμματά σου.
Στο σκονισμένο το χαλί
γράφεται η απουσία
τ’ άλλα δεν έχουν όνομα
δεν έχουν σημασία.

Τα σεντόνια παγωμένα, ποια γυναίκα θα τ’ αλλάξει
ποιά θα βγει μέσα στους δρόμους τ’ όνομά μου να φωνάξει.
Τα παπούτσια σου στην άκρη σαν σκυλιά ορφανεμένα
και τα άπλυτα ποτήρια να χτυπούν δαιμονισμένα.