Μικρό παιδί καθόμουνα
σε γαλανό ακρογιάλι
και μια βαρκούλα εδίπλωνα
στον κόσμο να με βγάλει.

Κορμάκι είχε χάρτινο,
σπιρτόξυλο κατάρτι
και άραζε στα πιο όμορφα
λιμάνια μες στο χάρτη.

Μα την τσακίσαν οι βροχές
και της ζωής οι απειλές,
του κόσμου οι φουρτούνες.
Έχουνε κύματα οι στεριές
και πνίγουνε τις Κυριακές
και της ψυχής τις σκούνες.

Μικρό παιδί ταξίδευα
στα όνειρα, στη ζούλα
με τη μικρή μου χάρτινη,
τρικάταρτη βαρκούλα.

Την έβγαζα στα πέλαγα,
την έλεγα Αρετούσα,
περήφανα αρμένιζα
και σιγοτραγουδούσα.

Μα σα μεγάλωσα, για δες,
πώς την κουρσέψαν πειρατές
που κάναν τους Μεσσίες.
Λαός εγώ, ληστές αυτοί,
μου κλέψανε την αντοχή
και πνίξαν τις θυσίες.