Μέσα στην πόλη που ζωγράφιζες το βράδυ
πώς ξημερώσαμε κι εγώ το απορώ,
απο τα λόγια που θυμάμαι στο σκοτάδι
τον παγωμένο σου κρατάω εγωισμό.

Σκόρπισα χρόνια που κουβάλαγα στην πλάτη
μπροστά στα μάτια ενός κατώτερου Θεού
κι αν είναι έρωτας του λείπει αυτό που κάνει
να τρέμει η σάρκα στα μισά ενός λυγμού.

Χρώμα του λάθους, στο γκρι της βροχής
σ’ ένα πορτραίτο μιας ζωής ξεθωριασμένης,
με ψεύτικα χείλη ζητάς όρκους σιωπής
τη λιγοστή μου αγκαλιά μην περιμένεις.

Μ’ ένα χαμόγελο πικρό αφήνω πίσω
κομμάτια όνειρα, το παζλ μένει μισό
κι αν είχα τόσα χρόνια να σ’ ακολουθήσω
δε θα πουλούσα τη ζωή μου στο σωρό.

Χίλιες συνήθειες ξεκομμένες, πιο δικές μου
ξαναθυμήθηκα κι απόψε μοναχός,
να μην αφήσω το μυαλό μου τρομαγμένο
κι από το τίποτα να γίνω πιο μικρός.

Χρώμα του λάθους.......