Απόψε φούσκωσαν οι σκέψεις
και σε γεννήσανε σαν δίνη...
να καταπιείς και να κουρσέψεις
την τεχνητή μου τη γαλήνη.

Αυτή που φτιάχνω μακριά σου
να καλοπιάνω τα όνειρά μου....
να μην ανέβουν στα φτερά σου
κι’ αφήσουν άδεια την καρδιά μου.

Άνεμε, όσο και να καίει ο ήλιος,
θα φυσάς και θα τρέμει το κορμί.
Έρωτα, όσο κι’ αν κερνάει ο φίλος,
θα χτυπάς και θα χάνεται η ψυχή.

Απόψε λύθηκαν τα χέρια
και σε γυρέψανε στον κόσμο.
Τα περασμένα καλοκαίρια
σπρώξαν τα πόδια μου στο δρόμο.

Και γίναν θρύψαλα τα πρέπει
κι’ αυτό το «χώρια σου είμ’ εντάξει».
Με εισιτήριο στην τσέπη
κοντά σου θάμαι πριν χαράξει.