Τον τελευταίο τον καιρό
κάποιοι σε είδαν και μου είπαν πως μετάνιωσες
νιώθεις απέραντο κενό
κι η απουσία μου φορτίο που δεν άντεξες

Ένας τρελός εγωισμός
κι η σιγουριά σου πως θα μείνω μας χωρίσανε
κι ένας παράλογος θυμός
χωρίς αιτία κι αφορμή μας διαλύσανε

Και σου το φώναζα και σου το φώναζα
θα φύγω σου το φώναζα
μα εσύ δε μ’ άκουσες ούτε προσπάθησες
στην πόρτα δε με κράτησες
και σου το φώναζα
θα φύγω σου το φώναζα

Είπες αυτός δεν είναι αητός
είναι σπουργίτι κι έχει ανάγκη την αγάπη μου
πως να πετάξει στα ψηλά
που έχει μάθει χαμηλά και στην παλάμη μου

Τώρα φοβάμαι είναι αργά
ήμουν γυαλί που με τη στάση σου το ράγισες
κι όσο περνάει ο καιρός
τόσο πιστεύω πως ποτέ σου δε μ’ αγάπησες