Στα μεγάλα θέατρα
παίζονται οι ζωές
από έρωτα δεμένες.
Στο μαχαίρι του έπειτα
κόβονται κι αυτές
και πέφτουν σπασμένες.
Η αυλαία έκλεισε.

Δεν είν’ έργο εδώ,
είναι εδώ ζωή
και μη με κοιτάς σαν θεά.
Άνθρωπος εγώ,
άνθρωπος κι εσύ
και οι δυο χαμένοι χωριστά.

Τόσο σ’ αποθέωνα,
τόσο ιδανικά,
έτσι είναι η αγάπη.
Τώρα βαλ’ το θέαμα,
βάλε τα φτερά
και γίνε πάλι στάχτη.

Δεν είν’ έργο εδώ.......